جایی برای نوشتن...تنها نوشتن

حتی می شود گفت، کم حرف تر از قبل هم شده ام. سعی می کنم بیشتر لبخند بزنم، اوهوم می گویم که کسی فکر نکند به حرفش بی توجهی کرده ام؛ با این حال اگر نکته یا سوالی باشد که حتما باید به آن پاسخ بدهم، ترجیح می دهم که با تانی و درنگی (که مثلا ناشی از فکر کردن است.) بگویم: "نمی دانم..." و در دلم و به خودم پاسخ بدهم. اما نمی دانم کی می شود که در میان این همه حرف، صحبت هایی که می شنوم، سرهایی که تکان می دهم؛ حرف هایم را از ته دل بیرون بیاورم و کسی را ببینم که به من لبخند می زند. نه... دوست ندارم حرف هایم را بزنم. ترجیح می دهم آدم خاموشی باشم و دیگران فکر کنند که سردم و ... بی احساس جایی برای نوشتن...تنها نوشتن...

تلاش برای یکنواخت و قابل پیش بینی کردن زندگی، در این دنیا بی نتیجه است. درست وقتی همه چیز را با زحمت فراوان مرتب کرده ای؛ صاعقه ای بر آن فرود می آید و می شود آشفته؛ در حالی که تو در گیجی آن غوطه ور می شوی. درست مثل روزی که با یک لیوان چای سرد و شور آغاز شود. دیگر هر وقت که چای را می بینی یا حتی به آن فکر می کنی؛ حس غیرمنتظره ی شوری را از عمق وجودت حس می کنی... چه برسد به حس زبانی که تنها از عقل فرمان می گیرد! بدتر آن که حتی وقتی به عسل هم فکر می کنی تا اندکی حس شیرینی کنی؛ تو و وجودت شیرین نمی شود، عسل طعم شور پیدا می کند.   چه چای نفرت انگیزی! که انتظار و توقع شیری جایی برای نوشتن...تنها نوشتن...

نمی نویسم. چون از نوشتن آن چه در فکرم می گذرد، گریزانم. اصلا خوش ندارم ذهنم را برای فکر کردن بگذارم و ترجیح می دهم در حالتی از سرگردانی و گیجی و منگی به سر ببرم تا از این فکر و خیالات گوناگون رها شوم. مثل سر کشیدن یک بطری بزرگ آب زرشک، وقتی در مغزت می دانی تمام نمی شود و دلت می گوید بنوش... حالا که سعی می کنم بنویسم و ذهنم را عمدا منحرف کنم، می بینم دوست داشتم یک باغ زرشک برای خودم داشتم. می دانی؟ حداقل مزیت زرشک این است که حواسم را پرت می کند؛ البته اگر یاد بدهکاری هایم نیندازد.   جایی برای نوشتن...تنها نوشتن...

 

1. تنها صحبتی که در این مورد می توان انجام داد، قیمت بالای گل سر در مغازه های خرازی هست :| تفاوت در حد تومان و ریال. گل سر 14000؟؟؟
2. شهروند واقعا بی نظم و ترتیب و خالی و الکی فروشی شده و غیر از خوراکی، آدم به سختی می تواند خودش را ترغیب به خریدن کنه.

جایی برای نوشتن...تنها نوشتن...

حالت تهوع بدی پیدا کرده ام. حس می کنم می خواهم تمام زمان حالم را بر روی گذشته ام خورد کنم و از خود چیزی باقی نگذارم... دقیقا به مانند لبتابی که بر سرش غرغر می کنم، آدم هایی که از نظرم بی فرهنگ می آیند و زمینی که از نظرم خبیث تر از آن است که مادر یک دختر آرام و با طمئنینه باشد. زمینی که درباره ی تاریخ و آینده ی آن افسانه ها ساخته اند که برخی ممکن است در عالم فیزیکی واقعیت داشته باشد یا نه. اما هیچ چیز به اندازه ی احساسات موجودیت ها را تعیین نمی کند. احساس درونی تنها قسمتی از وجود است که گول نمی خورد... اگر دیدی از درون راضی نیستی، بدان یک جای کار هنوز می لنگد. برا جایی برای نوشتن...تنها نوشتن...

با وجود این که گل هایت سر به زیر دارند، تفاوتی نمی کند. هر کاری هم کنی؛ بابت هر تمایل سختت، آن را  خطا دانسته و تو را سمی می نامند و از رفتار عجیبت تعجب می کنند. تو در شب سرد، گل هایت شکوفا می شوند و اگه لحظه ای زیر نور خورشید بیایی، می پژمری و وقتی پژمرده شوی، از هیچ کسی کاری ساخته نیست...

جایی برای نوشتن...تنها نوشتن...